حیرت دمیده ام گل داغم بهانه ای ست

طاووس جلوه زار تو آیینه خانه ای ست

غفلت نوای حسرت دیدار نیستم

در پردهٔ چکیدن اشکم ترانه ای ست

درد سر تکلف مشاطه بر طرف

موی میان ترک مرا بهله شانه ای ست

حسرت کمین وعدهٔ وصلی ست حیرتم

چشم به هم نیامده گوش فسانه ای ست

ضبط نفس نوید دل جمع می دهد

گر فال کوتهی زند این ریشه دانه ای ست

زین بحر تاگهر نشوی نیست رستنت

هر قطره را به خویش رسیدن کرانه ای ست

مخصوص نیست کعبه به تعظیم اعتبار

هرجا سری به سجده رسید آستانه ای ست

آنجا که زه کنندکمانهای امتیاز

منظور این و آن نشدن هم نشانه ای ست

دریاد عمر رفته دلی شاد می کنم

رنگ پریده را به خیال آشیانه ای ست

بیدل ز برق وحشت آزادی ام مپرس

این شعله را برآمدن از خود زبانه ای ست